Dag, mijn vriend

En daar ligt hij dan. In tegenstelling tot een maand geleden oogt hij nu vredig. Doordrongen van rust. Elk dode vezeltje in zijn lijf straalt liefde, rust en vrede uit. Een in liefde gevuld lichaam ligt daar nu voor de allerlaatste keer schoonheid te verhullen. Puur en oprecht. Ik loop wat dichter naar hem toe, pak een wat goedkoop uitziende stoel (zo’n stoel die ook voor conferenties wordt gehouden, een metalen frame met de kleur blauw waar Jomanda jaloers op zou worden) en ga zitten naast het bed van mijn vriend. Mijn hand raakt de zijne en ondanks de kou van zijn hand dringt een warm gevoel mijn lichaam binnen. Mijn aderen stromen vol met verdriet, maar ook de blijdschap. De blijdschap die mij binnendringt is van de mooie momenten die we de afgelopen jaren hebben mogen delen. Maar ook het verdriet van jouw laatste week. Medicijnen die niet meer hielpen, een pomp dat jouw hart voor moest stellen, omdat jouw hart het niet meer alleen aan kon. Maar het bleef nog een week lang doorgaan omdat je mijn plekje in jouw hart niet af wilde staan. Want dat zei je.
Maar nu ben je er niet meer. De kist is geprepareerd, de bloemen zijn voor het altaar gelegd, de linten mooi over het opstapje naar het altaar gedrapeerd, de mensen staan je op te wachten. Mensen die je opwachten om je een laatste groet te brengen. En je te eren voor wie je was. Een lieve jongen, een mooie jongen, een jongen met een gebruiksaanwijzing. En ik ben blij dat ik samen met jou de gebruiksaanwijzing heb mogen maken, ík heb je mogen maken tot wie je bent geworden; mijn held. Mijn held die door ziekte ten onder is gegaan, maar heeft gevecht tot het laatste moment. Mijn held. Die geen blad voor zijn mond nam als het om oneerlijkheid ging tegenover homoseksuelen, die het opnam tegen de zwakkeren der samenleving. En je hebt het allemaal gedaan.
Je hebt me een spiegel voorgehouden Patrick. Dankzij jouw droevige einde weet ik nu hoe ik het verder aan moet pakken. Niet meer zeuren om de kleinste details, niet meer moeilijk doen tegen mensen, iedereen in zijn of haar waarde laten. Niet meer racistische uitspraken declameren of mensen associëren met beesten. Jij, Patrick, was mijn maatje, mijn zielsverwant. Onze relatie als vrienden was zo oprecht dat ik het gevoel heb dat ik mijn kleine broertje ben kwijtgeraakt. Op wie moet ik nu passen? Tegen wie moet ik nu zeggen dat hij niet zoveel mag drinken, of niet zoveel mag bellen aangezien hij er helemaal doorheen zit met z’n geld.
Lieve Patrick, dit is alles wat ik nog tegen je zeggen wil voordat ik de knop aandraai van je kist; Ik houd van je.
De kist ging dicht, de kist in de auto en we reden naar de kerk voor het mooiste afscheid wat ik ooit iemand heb mogen geven…
LET OP! Dit is slechts een passage uit mijn nieuwe boek! Dit heeft met niemand te maken, dit is puur fictie. Wel zijn reacties altijd welkom...

Homohaat

Geachte heren en dames van de Christen Unie,

Mijn naam is Mark Wagemakers, 18 jaar en openlijk homoseksueel. Ik ben zo’n half jaar uit de kast en ben er trots op om mijn geaardheid niet meer verborgen te hoeven houden voor de maatschappij. Ik ben vrij laat uit de kast gekomen, puur omdat ik met mezelf in de knoop zat en niet wist hoe men op mij zou reageren als ik tegen mijn vrienden, familie en kennissenkring zou vertellen dat ik homoseksueel ben.

Maar wat schetst mijn verbazing nou? Mevrouw Lont heeft het niet zo op homoseksuelen. Daar is helemaal niets mis mee, ik zou bijvoorbeeld ook totaal niet met mevrouw Lont op kunnen schieten, maar wat mevrouw Lont doet is geen vrijheid van meningsuiting meer, maar discriminatie. Waarom zouden er geen homo’s in de Christen Unie kunnen? Ik ken ook Christelijke homoseksuelen, hele aardige jongens, doen geen vlieg kwaad, maar de ex-prostituee (lijkt me ook niet zo’n heel erg fijn beroep om mee te koop te lopen, wat ze wel deed, aangezien zou ze geen geld opbrengen) zal waarschijnlijk toen ook dingen hebben gedaan die God verboden heeft.
Maar één ding snap ik niet. Mevrouw Lont kon vroeger uit vrije keus beslissen of ze de prostitutie in ging of niet. Een ex prostituee kan dus wel in de Christen Unie. Maar iemand die homoseksueel is niet? Ik heb nog nóóit van iemand gehoord dat hij zelf heeft gekozen om homoseksueel te zijn. Voor ons zijn er aparte horecagelegenheden, aparte feesten, aparte vakanties, aparte sauna’s, aparte winkels, en zo kan ik nog even doorgaan. Waarom moet dat allemaal apart? Volgens mij kan ik daar wel een antwoord op verzinnen. Als mevrouw Lont tegen de media blijft zeggen dat ‘homoseksualiteit de geestelijke dood’ verdient, maar aangezien het een openlijke doodsbedreiging is aan alle homoseksuelen in Nederland heeft ze maar met horten en stoten aangegeven dat de opmerking wel érg dom uit de hoek kwam, en ‘dat ze het zo niet bedoelde’. Maar waarom bedreigt iemand een hele tak van de bevolking (wat er toch erg veel zijn hoor, als 1 op de 5 homoseksueel zou zijn) als ze Gods woord uitspreekt? God is alle liefde en alle leven, staat er in een boek wat miljoenen mensen in de wereld troost biedt. Staat daarin dat homo’s dood mogen? Dat homo’s een zwakke groep in de samenleving zijn, of dat ze allemaal meteen aan een vreselijke ziekte mogen sterven? Lijkt me niet! Maar waarom laat u dit soort uitlatingen dan toe? Weet u niet hoe veel dit met een gezonde homoseksuele jongen doet? Ik ben zelf 14 jaar opgegroeid in een Katholiek dorpje: Standdaarbuiten. Sinds dat ik uit de kast ben heb ik nooit meer een enkele negatieve opmerking gehoord. Maar ik hoop dat u snapt dat uitlatingen van mevrouw Lont ook niet toelaatbaar zijn. En een publiek figuur moet ook snappen dat veel mensen de opmerking ‘geestelijke dood’ op kunnen vatten en het naar alle waarschijnlijkheid weer tegen homo’s gaan roepen, of het wordt weer erger. Worden er weer mensen in de Reguliers Dwarsstraat in elkaar geslagen, moeten er weer homo’s uren in een meer rondzwemmen van een paar agressieve homohaters, of dat mensen neergestoken worden omdat ze seks hebben in een bos.

Mijn vraag is eenvoudig, doch kort: Waarom doet u als partij in een coalitie, als voorbeeld voor de maatschappij, dit? Zou u ook vriendelijker kunnen zijn voor homo’s, of, als dat niet kan, wat minder? U beschadigt hier een enorm grote groep in de maatschappij, en ik vind (net als velen anderen) dat religie niets met homoseksualiteit te maken heeft, anders had God geen miscalculatie begaan en zo per ongeluk miljoenen homo’s op de wereld heeft gezet.

Ik zou het erg prettig vinden om een reactie te mogen ontvangen. Mijn dank is groot en nog een prettige dag verder.

Mark Wagemakers
www.markwagemakers.nl

Alles is liefde??

Rot toch op, wat is dan liefde? Seks hebben en er een dag later spijt van hebben? Zo verliefd zijn dat je gaat kotsen van die vlinders in je buik als je allergisch bent voor die beesten? Teleurgesteld zijn aangezien de klik na een paar weken toch weg is? Of is het gewoon neuken wie je kunt neuken, schaamluis oplopen en dat gaan verspreiden? Alles is liefde?? Wederom; Rot toch op.

Mijn beste vrienden hebben een relatie... Jarco en Tom, Dana en Buck, Jules en Joost en ik huppel er maar een beetje tussendoor, als een psychotische jongen waarbij alle invloeden verkeerd binnenkomen, met af en toe een jaloerse blik van; 'Dat wil ik ook!'

Maar ik heb inmiddels de hoop al opgegeven. 18, maar liefde is nú al niks voor me. Waarmee zou ik mijn verliefde gevoel kunnen vergelijken? Als ik op het toneel sta, de laatste strofe van de finale heb gezongen, een enkele traan die uit mijn linkerooghoek verschijnt, over mijn wang rolt en zo op mijn bovenlip terechtkomt. Een zoete smaak, een smaak van voldoening. Een staande ovatie volgt, bloemen krijgen van een vriendin van me, die dan weer zo snel mogelijk het toneel verlaat aangezien het míjn voorstelling is. Als dan het doek valt, weer opengaat en het zaallicht de emotionele blikken van het publiek aan mij toont, waarna er een licht orgastisch genot opkomt in mijn onderbuik, want ik heb het maar weer mooi voor elkaar gekregen. Dat is het bijna euforisch, tintelende plezier van genot wat ik dan op dat moment heb, oftewel; Zo voelt verliefdheid voor me.

Maar bij een goede voorstelling en een goede relatie zie je ook spijtig genoeg weer dezelfde kater opkomen; het afscheid. En natuurlijk, ik blijf spelen, maar een première is zó bijzonder. Dan kom je weer afgeschminkt thuis op je kamer van 6 vierkante meter, heb je zó'n goed gevoel van de show, ga je vredig slapen (als dat nog lukt, na alle adrenaline) en wordt je 's ochtends met een zwaar depressief gevoel wakker. Alsof er geen enkel lichtpuntje aan de hemel is, je vrienden je vrienden niet zijn, alsof je er helemaal alleen voor staat. En dan heeft het allemaal geen nut meer. Waar leef je nog voor? Wat is mijn nieuwe doel in mijn leven? Iemand die je opwacht na de voorstelling, iemand die nog een Bacardi-Limon Cola met limoen en ijsblokjes voor je maakt als je klaar bent van een dag hard werken aan een nieuw boek, maar wat niet opschiet aangezien je door de writers' blocks het notebook niet meer ziet, iemand waar je fantastische seks mee kunt hebben, keer op keer, iemand waar je mee op vakantie gaat en samen op de bank via de tv de foto's nog eens terugziet, elkaar dan verliefd in de ogen aankijken en die blik je doet smelten, keer op keer....

Het is hetzelfde als in een relatie; kut! Wel in een heteroseksueel perspectief dan, want homo's hebben daar al helemaal niks mee...