Dag, mijn vriend

En daar ligt hij dan. In tegenstelling tot een maand geleden oogt hij nu vredig. Doordrongen van rust. Elk dode vezeltje in zijn lijf straalt liefde, rust en vrede uit. Een in liefde gevuld lichaam ligt daar nu voor de allerlaatste keer schoonheid te verhullen. Puur en oprecht. Ik loop wat dichter naar hem toe, pak een wat goedkoop uitziende stoel (zo’n stoel die ook voor conferenties wordt gehouden, een metalen frame met de kleur blauw waar Jomanda jaloers op zou worden) en ga zitten naast het bed van mijn vriend. Mijn hand raakt de zijne en ondanks de kou van zijn hand dringt een warm gevoel mijn lichaam binnen. Mijn aderen stromen vol met verdriet, maar ook de blijdschap. De blijdschap die mij binnendringt is van de mooie momenten die we de afgelopen jaren hebben mogen delen. Maar ook het verdriet van jouw laatste week. Medicijnen die niet meer hielpen, een pomp dat jouw hart voor moest stellen, omdat jouw hart het niet meer alleen aan kon. Maar het bleef nog een week lang doorgaan omdat je mijn plekje in jouw hart niet af wilde staan. Want dat zei je.
Maar nu ben je er niet meer. De kist is geprepareerd, de bloemen zijn voor het altaar gelegd, de linten mooi over het opstapje naar het altaar gedrapeerd, de mensen staan je op te wachten. Mensen die je opwachten om je een laatste groet te brengen. En je te eren voor wie je was. Een lieve jongen, een mooie jongen, een jongen met een gebruiksaanwijzing. En ik ben blij dat ik samen met jou de gebruiksaanwijzing heb mogen maken, ík heb je mogen maken tot wie je bent geworden; mijn held. Mijn held die door ziekte ten onder is gegaan, maar heeft gevecht tot het laatste moment. Mijn held. Die geen blad voor zijn mond nam als het om oneerlijkheid ging tegenover homoseksuelen, die het opnam tegen de zwakkeren der samenleving. En je hebt het allemaal gedaan.
Je hebt me een spiegel voorgehouden Patrick. Dankzij jouw droevige einde weet ik nu hoe ik het verder aan moet pakken. Niet meer zeuren om de kleinste details, niet meer moeilijk doen tegen mensen, iedereen in zijn of haar waarde laten. Niet meer racistische uitspraken declameren of mensen associëren met beesten. Jij, Patrick, was mijn maatje, mijn zielsverwant. Onze relatie als vrienden was zo oprecht dat ik het gevoel heb dat ik mijn kleine broertje ben kwijtgeraakt. Op wie moet ik nu passen? Tegen wie moet ik nu zeggen dat hij niet zoveel mag drinken, of niet zoveel mag bellen aangezien hij er helemaal doorheen zit met z’n geld.
Lieve Patrick, dit is alles wat ik nog tegen je zeggen wil voordat ik de knop aandraai van je kist; Ik houd van je.
De kist ging dicht, de kist in de auto en we reden naar de kerk voor het mooiste afscheid wat ik ooit iemand heb mogen geven…
LET OP! Dit is slechts een passage uit mijn nieuwe boek! Dit heeft met niemand te maken, dit is puur fictie. Wel zijn reacties altijd welkom...